This post is also available in:
polski (Polish)
I live near the river Corrib in Galway. She goes out from the lake about the same name like her.
I like to observe how she flows. Sometimes I peek at her from the bridge, when I go to the city. Another day I come closer and then can see what is at her edge. I love to sit on a bench in the front of her or in the grass and just meditate or drink coffee. Sometimes I even carry dinner from home to eat with her.
At another times wonder why my river suddenly foams and loudly splashes when only a few hundred meters remain her to the ocean, but when finally she joins the Atlantic, she becomes calm again.
Corrib attracts me. Inside the river I discover sky, a sun, clouds, rain, sadness, laughter and silence. I see how beautifully and authentically she lives and how every day she connects with her own Atlantic.
Therefore, when I lose my sense of life, I go to the river and I am by her side and she by my side.
Ahoj rzeko!
Mieszkam nieopodal rzeki Corrib w Galway. Wypływa ona z jeziora o identycznym imieniu. Lubię obserwować jak płynie. Zerkam na nią z mostu, którym idę do miasta, a innego dnia chcę być bliżej, przy samym jej brzegu. Uwielbiam siadać wtedy na ławce lub w trawie naprzeciwko niej i po prostu medytować lub pić kawę. Nie raz też przynoszę obiad z domu, aby zjeść go razem z nią.
Innym razem dziwię się, że moja rzeka, nagle pieni się i głośno pluszcze kiedy do oceanu pozostało jej tylko kilkaset metrów. Jednak gdy wreszcie się z nim połączy staje się znów spokojna.
Corrib mnie przyciąga. Odkrywam w niej niebo, słońce, chmury, deszcz, smutek, śmiech i ciszę. Widzę jak pięknie i autentycznie żyje. Niezależnie czy ociepla ją słońce, czy chluszcze na nią deszcz, czy coś się wydarza, czy nic się nie dzieje, ona codziennie wędruje do swojego Atlantyku.
Dlatego kiedy tracę sens w życiu, idę nad rzekę i jestem przy niej, a ona jest przy mnie.
