This post is also available in: English (angielski)

O 6 rano obudził mnie huk wiatru. I choć zasłonka tańczyła w rytm tego fermentu wyszłam jak zwykle pobiegać nad rzekę. Wicher szarpał mi włosy. Nad ścieżką chmury ściskały deszcz, który miał wkrótce rozlać się na piątek. Od razu przypomniało mi się moje żeglowanie. I po raz kolejny odkryłam, że lubię wiatr. Wiatr, który nadyma żagle i wywraca od czasu do czasu moje przetrwanie.

Gdy białe płachty naszych żagli wiatr poniesie znów,

to chandrę, smutki oraz żale

za burtę wyrzuć tu.

Wiele lat temu żeglowałam na Mazurach wraz z  kilkoma pasjonatami, z którymi umówiłam się na tygodniowy rejs mailowo. Mój przyjaciel wysłał mi kontakt do swojego przyjaciela, który szukał akurat drużyny na łódkę. Poznaliśmy się wszyscy w porcie, tuż przed rozpoczęciem przygody. Choć wcześniej nigdy się nie widzieliśmy stworzyliśmy całkiem niezły zespół ludzi, którzy kochają wodę i wiatr.

Pewnego dnia wiatr zaczął wiać z taką siłą, że mały chłopiec, który płynął wraz z nami aż uklęknął na pokładzie i zaczął się modlić. Po dziesięciu minutach jednak załapał bakcyla, bo łódź mknęła jak strzała. Fakt łajba chwiała się niemiłosiernie, a my musieliśmy wyostrzać słuch i wzrok na komendy naszego kapitana, zwrot przez rufę prawie nabił mi guza, ale i tak byliśmy w fantastycznym żywiole.

 Myślę, że wietrzny klimat Irlandii jest więc dla mnie, choć kiedy sztormy trwają całe miesiące przeklinam je, ale coś jest w tym surowym klimacie, że gdy znika na za długo, znów tęskni się za groźnymi skałami Irlandii.

Hej, ruszajmy w rejs

do portów naszych marzeń.

Jacht gotów jest,

chodźcie więc żeglarze.

Taki krótki post napisany spontanicznie z odradzającą się nadzieją na żeglowanie przez codzienność, a pewnego dnia znów na łajbie. Hey!

Co sądzisz o tym poście? Daj znać. Dziękuję!