Nie wyobrażam sobie swojego życia bez roweru. Odkąd pamiętam rower zawsze motywował mnie do przygody. Nawet jeśli jechałam tylko do sklepu na tej samej ulicy.
Continue readingJak rower dodaje mi skrzydeł
Category Refleksje
Bardzo blisko stąd
Kto to wie, gdzie to jest:
wierne psy, zorze i dzikie ogrody?
To bardzo, bardzo, bardzo blisko stąd.
To tam, gdzie przegrywa, gdzie wygrywa nikt.
Gdzie w równoległości jezioro i szczyt.
Gdzie tańczę, przepływam po pustkę - po nic.
-śpiewa Mela Koteluk.
Continue readingBrukselski Kot
Pewnej jesieni byłam w Brukseli. Wczoraj przypomniały mi o tym zdjęcia. Żółto-miedziane liście porozrzucane na chodnikach w centrum miasta, beżowo-szare kamienice, scenerie z domieszką pomarańczu i bordo – to kolory Brukseli.
Continue reading“Czy możemy chodzić po wodzie?” – co mówią murale w Galway
Nie planowałam tak szybko napisać kolejnego tekstu, ale zawołały do mnie murale z Galway.
Lubię murale w przestrzeni miejskiej. A w Galway zawsze mi ich brakowało. Tymczasem coś się zmieniło. I na kilku budynkach w mieście pojawiły się dające do myślenia fotomontaże.
Continue readingCzas na jesienny rower
Na błękitnym rowerze, wpasowani w siodełko z mchu, odnajdziemy naszą drogę
W Irlandii już jesień. W Galway, w parku uniwersyteckim, wrzesień pokolorował liście na czerwono, rudo i żółto.
Continue readingW drodze na Carrantuohill – owce, słonie i ja
Nie powinno się iść w góry samemu. Nigdy nie wiesz co może nagle się wydarzyć. Pewna kobieta, która nocowała u nas w zeszłym roku też twierdziła, że nic jej nie będzie, gdy pójdzie sama na Carrantuohill, a jednak utknęła w szczelinie i trzeba było ją ratować helikopterem.
– powiedział John, kiedy oznajmiłam, że jutro wyruszam w góry sama. I miał rację, jednak moje pragnienie wspinaczki było silniejsze nawet od lęku, że wiatr zdmuchnie mnie z grani najwyższego szczytu Irlandii.
Continue readingCo ja mam na głowie?
Natura srebrzy kosmyki moich włosów
Wyglądają jak nurt porannej rzeki
czasami niczym kora wierzby
albo trawy na klifie
Zgoda na siwe włosy to ważny etap w układaniu się ze sobą – przeczytałam w „Vogue” i ucałowałam swoje kosmyki, które od paru lat coraz wyraźniej śnieżą się w mojej czuprynie.
Continue readingHello darkness my old friend
Kiedy nad moją historyjką gaśnie światło, waham się by wstać i zaparzyć kawę w rudym kubku. Jednak w końcu podnoszę się i ruszam w mrok. Wycieraczki nie nadążają ścierać oceanu, który leje się przed oczami. Przez trzydzieści minut wiruje mi w głowie. Aż wreszcie dostrzegam, że owce też lubią ukrywać się pod skałą.
Continue readingMój rytuał
Poranek ma smak daktyli
stęskniony i trochę szorstki.
Deszcz kapie do kawy
– przyjaciółki, która słucha
mój poranny wiersz
Od dwóch czy nawet trzech lat mam jeden rytuał o poranku. Siadam na pluszowej kanapie z filiżanką pysznej kawy, z owsianką (dziś pełną daktyli), a czasami ze świeżym sokiem z pomarańczy oraz z kotem na kolanach (to w zależności jak kotu się zechce).
Continue reading“Hej, Hej, życie to bajka, gdy wiatr szumi na wantach!”
O 6 rano obudził mnie huk wiatru. I choć zasłonka tańczyła w rytm tego fermentu wyszłam jak zwykle pobiegać nad rzekę. Wicher szarpał mi włosy. Nad ścieżką chmury ściskały deszcz, który miał wkrótce rozlać się na piątek. Od razu przypomniało mi się moje żeglowanie. I po raz kolejny odkryłam, że lubię wiatr. Wiatr, który nadyma żagle i wywraca od czasu do czasu moje przetrwanie.
Continue reading