This post is also available in: English (angielski)

Błękit za oknem wydaje się portugalski, choć za godzinę spadnie irlandzki deszcz. W pierwszych łykach kawy wyczuwam smak fal i czuję lekkie kołysanie jak na łódce. Gdzie udać się dzisiaj? Próbuję reanimować nadzieję malując paznokcie na wiśniowo. Himalajska sól zakręca mi włosy jak Meridzie Walecznej. Podążam za swoim głosem.

Kolejny początek jest jak Most Brookliński, lekko wygięty i ciągle nieodkryty. Ma kolor kardamonu oraz światełka schowane pod malutkimi daszkami. Co roku na wiosnę w Nowym Jorku, wyruszają na Poetycki Spacer poeci przecinając drewnianym chodnikiem ikonę miasta, które nigdy nie śpi. Wówczas wersy szybują niczym mewy nad popielatym blaskiem stali. Może i ja kiedyś do nich dołączę?

Tymczasem świeży szkic wybiega poza moją wyobraźnię. Daję sobie czas, nie śpieszę się, realizuję pomysły małymi krokami. Ostatnio odważyłam się na warsztat z amerykańskimi dziennikarzami, który odbył się na Zoomie. A także poprowadziłam własny kurs – “Napisz swój felieton“. Zaś całkiem niedługo wybieram się na mały trening redakcyjny i mam nadzieję, że teksty na blogu popłyną wartko jak rzeka.

Oczywiście przypuszczam, że jeszcze nie raz capnie mnie spleen. Mimo to, wierzę, że kiedyś będę mieć własny kajak, o którym marzę i powiosłuję w nim przez granatową Corrib aż do wielkiego jeziora.

A jaki jest Wasz początek? Czy czujecie, że coś teraz się zaczęło w Was, w Waszym życiu?

Zdjęcie tytułowe Maciek Doczyk. Wszystkie prawa zastrzeżone.